TARİH:  13 Nisan 2011

GAZETE/DERGİ: Birgün

Yol hakkı yaya olarak bana aitti ama polis olduğunu sonradan anladığım sivil aracın kornası karşısında derhal kenara çekilip, beklemem gerekiyordu “Duyarlı olmam” gerektiği konusunda aldığım ders de cabası! 

Yaşadığım şey Türkiye için sıradan, abartılacak bir yanı olmayan bir olay ama yine de sinirlerimi germeye yetti. Perşembe günü saat 12.45 civarında, festivalde “Attenberg” adlı filmi seyrettikten sonra oyuncu Tülin Özen’le Turnacı Başı Sokak’taki “Hayvore” adlı lokantaya doğru bir şeyler yemek ve içmek üzere yürümeye başladık. Bu sokağı tarif etmek lazım: Sokağa girişte sağda bir balık lokantası var. Adı galiba “Balıkçı” olan bu lokanta sağdaki kaldırımı tamamen işgal etmiş, yolla kaldırım arasına da bir çit çekmiş. Sağda kaldırım diye bir şey kalmamış! Solda ise bir büfe var; o da buzdolabını ve gazete tezgâhını kaldırıma koymuş. Zaten çok dar olan soldaki kaldırım da kullanım dışı kalmış! Yani araçlarla birlikte yoldan yürümekten başka çare yok! Neyse ki gideceğimiz lokanta çok yakın. Beş, on saniyede varılacak mesafede. Fakat arkamızdan gelen siyah sivil araç, kenara çekilmemiz için hırsla kornasına basıyor. Korna sinir bozucu bir şey, bizden daha uygar ülkelerde kornaya hemen hemen hiç basılmaz. Çünkü bu davranış hakaret anlamına gelir ve çoğu zaman da hakaret etmek için kullanılır. Benim işittiğim korna da o nitelikteydi: “Cekil kenara!”, diyordu aracın şoförü bana. O sokaktan ne zaman geçsem zaten kaldırımın yok edilmiş olmasından dolayı sinirlenirim. Bu kez kaldırımı elimle işaret ederek, “Ne korna çalıyorsun? Görmüyor musun yürüyecek başka yer yok” dedim. Benim ona karşılık olarak çalacak bir kornam olsaydı, çalardım ama yoktu. O kornaya karşılık gelecek, kornayla eşdeğerde tek şey, sesim ve jestlerimle kendimi ifade etmekti. Ayrıca yaya olarak yol hakkı benimdi. Daha uygar bir ülkede olsak yayayı gören araç güvenli bir mesafede durur ve yayanın geçmesini beklerdi ve doğrusu da budur. Ama Türkiye’deydik, yayaların kendilerinden daha güçlü araçlara uymaları, onları beklemeleri normal olandır burada. Nitekim öyle oldu. Sen misin itiraz eden, üstelik de elinle kaldırım olmadığını ve kornadan rahatsız olduğunu ifade etmeye kalkan! Meğer arkamdan gelen polismiş. Önce arabayı üzerime bir miktar sürdü, sonra da sirenini çaldı, o zaman neye çattığımızı anladık. Lokantanın önüne gelip durduk. Sivil giysili bir polis çıktı içinden; niye el hareketi yapmışım, GBT yapacakmış, kimliğimi verecekmişim. Tülin Özen niye kimliğimizi istediğini soracak oldu, derhal ona da aynı şey söylendi: “Kimliğini ver!” Bizi tanıyan lokanta garsonlarından biri geldi, o da ağzını açmaya kalktığı için, kimliğini vermeye zorlandı. Konuşmak imkânsızdı, ağzını açan derhal GBT ile korkutuluyor ve kimliği isteniyordu. GBT bir önlem değil, bir tehdit aracıydı. Yürüyecek yer olmadığını söyleme çabalarımız dinlenmedi. Topu topu beş, on saniye bekleseler zaten yoldan çekilmiş olacaktık ama onlara derhal yol vermemiz gerekiyormuş. Beş, on saniye bekleyemeyen polisler şimdi araçlarıyla yolu tıkamış, arkalarında beklemek zorunda kalan bir araç konvoyu oluşturmuşlardı. Doğru davranmamız konusunda derslerimiz verildi. Eğer lokantanın sahipleri gelip, destek olmasalardı bu iş orada kalır mıydı, emin değilim. Terörize edildim ve başka bir filme gidecek keyfim kalmadı. Ama yine de ucuz atlattığımız duygusu içindeyim. Kamu malı olması gereken kaldırımın tümü, yine kamuya hizmet etmesi belediye tarafından özel bir şirkete verilmiş ve yine halka güven vermesi gereken bir başka kurum yani polis tarafından “olmayan kaldırım”da yürümediğim için karakola çekilmekle korkutulmuştum. Yol hakkı yaya olarak bana aitti ama polis olduğunu sonradan anladığım sivil aracın kornası karşısında, derhal kenara çekilip, beklemem gerekiyordu. “Duyarlı olmam” gerektiği konusunda aldığım ders de cabası! Polis afişlerde güven duymanız bize yeter diyor. Olur! Yeter ki siz isteyin! Ama biz de kaldırımlarımızı, yaya olarak haklarımızı istiyoruz! 

Tarih: 1 Mart 1995 Çarşamba

 Gazete/Dergi: Yeni Tanin

Konuştuğumuzda mangalda kül bırakmıyoruz. Adriyatik’ten Çin Seddi’ne kadar Türk dünyası ilan ediyor, Bakü-Ceyhan Boru Hattı’nın döşenmesiyle (Amerika kısmet ederse) dünya petrol piyasasında önemli bir aktör olma hayalleri kuruyoruz. Türki Cumhuriyetler mi desek yoksa Türk Cumhuriyetleri mi desek diye derin tartışmalara gark oluyoruz. Ama tarihsel kültürel bağlarımız olan milletlerin kurumlarının, insanlarının vs. adları söz konusu olunca başvuracağımız kaynaklar yine Batı oluyor.

 Hürriyet gazetesinin pazar dergisi Show’da Murat Bardakçı bu konuya değinmiş. Cehar Dudayev diye bildiğimiz Çeçenya (yoksa Çeçenistan mı?) Cumhurbaşkanı’nın adının aslında Cevher Dudai olduğunu yazan Bardakçı şöyle devam ediyor: ‘…Cevher’i Cehar yapan ne eski Komünist rejimdi, ne çoluk çocuk bütün Çeçenler’i Orta Asya’ya süren Stalin, ne de Bulgaristan’ın sabık ve ‘sakıt’ Jivkov’unun Türklerin adını değiştirmekte birbiriyle yarışan hempaları… Biz becermiştik bu işi…’ Bardakçı başka ilginç örnekler de vermiş.

 Becerdiklerimiz Bardak’çının örnekleriyle sınırlı değil elbette. Yıllardır Bakü-Ceyhan Boru Hattı’nın hayaliyle yaşıyoruz. Bu hat gerçekleştiğinde milletçe refaha erişeceğimize olan inancımız tam. Bu hayalin saçmalığı bir yana, bu kadar önem verdiğimiz bir konuda bile Azerbaycan Devlet Petrol Şirketi’nin adı söz konusu olduğunda (Gazetemiz de dahil olmak üzere) basınımızda SOCAR diye bir kısaltmanın geçmesi dünyaya nereden baktığımızı iyi bir göstergesi. Eğer Azerbaycan Cumhuriyeti Devlet Petrol Şirketi’ne Azerbaycan’da kısaca Azneft (Azerbaycan’ın Az’ı ve neft yani Azericede Petrol) dendiğini biliyorsanız, bu SOCAR’ın neyin nesi olduğu konusunda biraz kafa patlatmanız gerekiyor. Sonunda bilmece çözülüyor: SOCAR,  State Oil Company of Azerbaidjan Republic’in yani Azerbaycan Cumhuriyeti Devlet Petrol Şirketi’nin İngilizcesinin baş harflerinden oluşuyor. İngiliz ya da Amerikalıların bunu yapmak için haklı gerekçeleri var. Ne de olsa İngilizce konuşuyor adamlar. İyi de biz niye Azneft demek ya da ACDPŞ gibi bir kısaltma kullanmak yerine SOCAR diyoruz orası meçhul.

 Bir başka örnek de Fenerbahçe’nin UEFA kupasının ilk turunda karşılaştığı Azeri ekibi Gazetelerde Fenerbahçe’nin FC Touran diye bir Azeri takımı ile eşleşti yazıldı. Touran’ın bildiğimiz Turan olduğu neyse ki birkaç gün sonra keşfedildi.

Turan, Fransızca ya da İngilizce transkripsiyonda Touran olmuştu. Ya baştaki FC ne ola ki? O da olsa olsa football club’dür. Bunu da çözdük. Türkiye’de okur olmak öyle kolay değil. Yazarlarımız okurlarının pasif kalmalarını istemiyorlar, okurken düşündürmek de istiyorlar. Sağ olsunlar.

 Bir başka örnek de Çin’in Uygurların yaşadığı Sincan Bölgesi. Bu da Xingxian gibi Türkçede okunamaz bir halde yazılıyor sık sık. Örnekleri çoğaltmak mümkün. Ayzenştayn’ı Eisenstein, Çaykovski’yi Tchaikovsky diye yazmak gibi. Biz zoru seven bir milletiz kısacası.

3 Mart 1995 Cuma

Gazete dergi: Tanin

 ‘Çatlaklar kutsaldır, çünkü ışığın içeri girmesine izin verirler.’ Bu aydınlatıcı fikrin sahibi klinik psikolog David Weeks’in incelediği bin küsur eksantrik arasında yer alan, kafasını kedilere ve dans etmeye takmış Ella adlı yaşlı bir ‘çatlak’.

 Kısacası Ella teyze, Weeks’in uzun araştırmaları sonucunda vardığı sonucu zaten içgüdüsel olarak biliyormuş.

 Weeks’in araştırmasının sonuçlarına göre eksantriklerin (bu kavram için Türkçede ‘lodosçu’ karşılığını öneriyoruz) oranı toplam nüfus içinde yalnızca on binde bir. Ama yaratıcılıkları, zekaları, sağlıkları, saadetleri ve hatta yaşama süreleri toplum standartlarının çok üstünde. Bu olgunun nedenlerini anlamak herkes için daha iyi bir hayatın kapısını aralayabilir.

Weeks’in ‘Eksantrikler-Kahve Masası Kitabı’ adlı yapıtı Şubat ayı içinde yayımlandı. Weeks’e göre ‘Lodosçular ifade özgürlüğünün olduğu ortamlarda kendilerini bulabiliyorlar. Baskıcı rejimlerde onlara hoşgörü gösterilmiyor.

 Amerikalı lodosçularla İngiliz lodosçular arasında da farklar var. ‘Amerikalılar daha nazikken, İngilizler daha alaycı. Amerika’da daha çok kadın lodosçu var ve daha iddiacılar. İngiltere’de lodosçuların üçte ikisi erkek, Amerika’da ise üçte ikisi kadın. Bunun nedeni muhtemelen Amerikan kadınlarının daha uzun süredir özgür düşünüyor olmaları.’ diyor Weeks.  

 Refah düzeyinin de lodosçulukta önemli payı var. Varlıklı insanlar alışılmadık biçimde davranmada daha özgürler. 

 Bilim laboratuvarları ve akademilerin fildişi kuleleri de lodosçuların çiçek açabildiği verimli topraklar arasında.

 Buraları 18. yüzyıl  giysileri giyen ve Yunan şiirinin Altın Çağı üzerine araştırmalar yapan profesör  Jonathan Barnes gibileri için ideal ortamlar. Sanat ve moda dünyası da öyle. Bir rockçı için ise lodosçu olmamak düşünülemez.

Weeks’in  gözde lodosçusu ise Dr. Patch Adams. Gerçek bir doktor olan Adams hastalarını muayene ederken kırmızı bir burun takıyor ve bir palyaço gibi davranıyor.

 Ama en önemlisi hastalarından ücret almıyor. ‘Patch lodosçuluğun en iyi yanlarını kendinde barındırıyor‘ diyor Weeks.

Weeks  espri anlayışının insanların uzun yaşamasındaki en önemli etken olduğunu düşünüyor: Lodosçulardan öğrendiklerimi depresyon tedavisi için gelen hastalarıma uyguluyorum ve eskisinden çok daha iyi sonuçlar alıyorum.

 Gevşemelerine, hayal güçlerini ve mizah yeteneklerini kullanmalarına yardımcı oluyorum. Nevrotikler genellikle aşırı ciddi oluyorlar. Onlara, lodosçuların yaptığı gibi kendilerine ve dünyaya gülebilmeyi öğretmeye çalışıyorum. ‘Lodosçu düşünme terapisi’ dediğim bir yöntem geliştirdim.

 ‘Nevrotikler, toplumun kendilerinden beklediğinden de fazla, aşırı uyumlu olma eğilimindeler. Bu da endişeye ya da kronik depresyona yol açabiliyor.

 Lodosçular çok nadir olarak depresyona giriyorlar. Nevrotikler herkes kadar iyi olmadıklarını düşündüklerinden kendilerini perişan hissediyorlar ama ‘lodosçular farklı olduklarını biliyorlar ve bundan keyif alıyorlar.’

 Sabahtan akşama kadar, çoğu insanın çöplük diyebileceği bir kulübede yaşayan ya da sadece patatesle beslenen lodosçular sağlıklarını mizah duygularına mı borçlular? En azından kendileri böyle düşünüyor. Neredeyse yalnızca  patatesle beslenen Alan Fairweather ‘Başkalarının hiç fark etmedikleri şeylere gülüyorum’ diyor.

 İnsanın KF’si – tıkırdama faktörü- olmalı diye ekliyor sütyen ısıtıcısı adlı meme koruyucu bir araç icat eden John Ward.

Weeks’in  lodosçu olarak kabul edilebileceğini düşündüğü ünlüler arasında Samuel Johnson, Albert Einstein, Charlie Chaplin, Emily Dickinson ve Alexander Graham Bell gibi adlar var.

 Gayriresmi çağdaş lodosçular listesinde ise Michael Jackson, Katherine Hepburn, Bob Dylan, Brigitte Bardot ve David Ballamy bulunuyor.

 Lodosçuluğun yaşla da ilgisi var. Özellikle kadınların lodosçuluk özellikleri yaşlandıkça gün ışığına çıkıyor.

Weeks  bunun menopozla alakasının olmadığını, kadınların çocuk yetiştirme gibi görevlerinin sona ermesini beklediklerini ileri sürüyor.

Farklı olmanın 10 ilkesi 

David Weeks lodosçuların bazı özelliklerini sıralıyor (önem sırasına göre)

 Hepsi bu özelliklerin tümüne sahip değiller elbette. Ama en azından 10’una sahipseniz büyük bir  ihtimalle bir lodosçusunuz ( Bu durumda ‘normal’ dostlarınızdan -tabii hala kaldıysa- büyük bir ihtimalle daha uzun daha sağlıklı bir hayat süreceksiniz.)

• uyumsuz
•  yaratıcı
•  çok meraklı
•  idealist (dünyanın daha iyi bir yer ve insanların daha mutlu olmasını isteyen)
•  bir ya da daha fazla hobiyle saplantılı biçimde uğraşan
•  çocukluğunda farklı biri olduğunun farkında olan 
•  zeki, fikir sahibi, açık sözlü
•  haklılığına ve dünyanın yanlış yolda olduğuna inanan
•  yarışmacı olmayan (onaylanmaya ya da desteklenmeye ihtiyacı olmayan)
• sıradışı beslenme alışkanlıkları ve yaşama düzeni olan
• başka insanların fikrine ve eşliğine pek meraklı olmayan (kendi -doğru- fikrine ikna etmek dışında)
•  sıradışı bir mizah duygusuna sahip 
• bekar
• genellikle ailenin tek ya da en büyük çocuğu
• kelimeleri deforme ederek kullanan

Eccentrics- The Coffe Table Book, David Weeks and Jamie James, Weidenfeld and Nicolson Yayınevi

Tarih: Güz Kış 1991

 Gazete/Dergi: Pamukbank Genç 

Viyana’ya 26 saat süren bir otobüs yolculuğunun sonunda ulaştığımda yabancı bir yerde olmanın bütün tedirginliğini üzerinde taşıyorum. Eşyalarımı istasyondaki emanet dolaplarından birine bırakırken bozuk paralarımı yere düşürüyorum, anahtar dolabın kapısını bir türlü kilitlemiyor, acaba yanlış bir şey mi yaptım diye düşünüyorum, ama sormaya cesaret edemiyorum. Başka bir dolabı deniyorum, bu sefer oluyor. Sorun dolaptaymış… Birkaç saat sonra on yıldır görmediğim lise arkadaşım Ayseli’yle buluşacağım. İstanbul’da gözümü korkutmuşlar; ‘Avusturyalılar soğuk ve egoisttir, orada uzun süre kalan Türkler de zamanla onlara benziyor’ diye. İnsana dair bütün genellemeler gibi bu da yanlış çıkıyor neyse ki. Gerek Ayseli ve eşi Fritz, gerekse Viyana’da tanıştığım Burak beni son derece sıcak karşılıyorlar ve evlerinde konuk ediyorlar. Ayseli’yle hemen o akşam Viyana cafe ve lokallerindeki maratonumuza başlıyoruz. Lokal, bizdeki barların ya da İngiltere’deki pub’ların Viyana’daki karşılığı. Ama ne pub’lar ne de barlar lokalleri anlatmak için yeterli değil. Lokaller her şeyden önce genç yerler, yani gençliğin mekanları.

Bu ortak özelliğin dışında hepsinin kendine özgü bir atmosferi var. Blue Box adlı lokalde punk, Santo Sprito’da klasik müzik çalıyor. Kixx Bar’ın rengarenk duvarları, Donan’ın dans edilebilecek bir pisti ve dis jokeyi var. Cafe’lerle lokaller arasına da kesin bir çizgi çekmek zor. Viyana’nın en eski cafe’si Hawelka da böyle bir yer. Neredeyse kucak kucağa oturulan salonunda, bu içiçeliğin ve öpüşen çiftlerin verdiği erotik bir atmosfer hakim. Ama şaşkın muhabiriniz fotoğraf çekmek için gereken diğer bütün eylemleri harfiyen uygulamış olmasına rağmen makinesine aceleyle taktığı filmi doğru dürüst yerleştirmediği için size buralardan fotoğraf sunamıyor. Gidip görmeniz gerekiyor. N’apalım…

Görülmesi daha doğrusu yaşanması keyifli diğer lokaller arasında nefis birası olan Freihaus,  mönüsündeki ve duvarlarındaki İlginç fotoğraflarıyla Amerling-Beisl, Europa, duvarlarındaki konser, film ve sergi afişleri ile Viyana’da ne olup bittiğini öğrenebileceğiniz Galerie Bar Cafe Secession ile Kleines Cafe’yi de saymak gerek. Tabii bir de bir konser izlediğim ve fotoğrafını çekmeyi başardım Szene Wien’in barı ya da lokali. Ayseli ile o lokal senin bu lokal benim (bütün lokaller bizim…) dolaşırken her durağın ve o duraktan hangi taşıtlara binilebileceğinin anons edildiği Viyana metrosu ve tramvaylarıyla ve tabii Kärtner Caddesi’yle tanışıyorum. Karlplatz ve  Stephansplatz durakları arasında yer alan Kärtner Str. Viyana’nın en canlı kesimini oluşturuyor. Büyük mağazalar, Sacher pastalarına adını veren Sacher Oteli cadde üzerinde. Gittiğimiz ve gidemediğiniz lokal ve cafe’lerin (ünlü mimar Adolf Loos’un adını verdiği cafe’ye yalnız üyeleri girebiliyordu) sinema ve tiyatroların birçoğu da caddenin çevresinde yer alıyor. Trafiğe tamamen kapalı bir cadde Kärtner. Bizim İstiklal Caddesi’nden farklı olarak, ne tramvay geçiyor ne de resmi ya da sivil herhangi bir araç. İyi havalarda sokağa taşan cafe’ler ve adım başı rastladığımız sokak çalgıcıları bu durumdan sonuna kadar yararlanıyorlar ve caddeyi yaşanılan bir mekana dönüştürüyorlar. Şansıma Mart ayında olmamıza rağmen hava genellikle pırıl pırıl. Ama ben Viyana’nın soğuğuna karşı İstanbul’da çok uyarılmış olduğum için, ayağımda kocaman çizmeler ve içi kürklü anorağımla dolaşıyorum. Yanımda başka eşyamı yok. İstanbul’un gri, puslu havasının yanında Viyana’nın havası cennet gibi oysa. 

Kärtner Caddesi’ne sık sık gidiyorum Viyana’da kaldığım süre boyunca. Başlıca nedeni çalgıcılar; bu açık hava konserleri gerçekten dinlemeye değer. Bir Imbiss’ten (büfe) sandviçimi alıp dolaşıyorum.

Bir köşede Güney Amerikalı bir grup Inti Illimani’den şarkılar çalıyor, bir başka müzisyen aryalar söylüyor, bir çift ise sehpalarına notalarını yerleştirilmiş klasik müzik çalıyorlar. Gelen geçen duruyor, bir süre dinliyor, beğendiyse para atıp yoluna devam ediyor. Mozart’ın ülkesine yaraşır bir ortam. Aklımdan uçuk düşünceler geçiyor. İstiklal Caddesi’nde bir sokak çalgıcıları festivali düzenlemek gibi. Ne ışık, ne sahne düzeni, ne de ön rezervasyonlara gerek var. Beğenen istediği kadar dinler, sıkılınca çeker gider. Sanatçıyla, izleyicisi arasında hiçbir sınırın, koruma görevlilerinin olmadığı bu gösteri biçimi hoşuma gidiyor. 

Viyana’dan İstanbul’a lokaller, cafe’ler, biralar, sokak çalgıcıları, Schiele ve Klimt’in resimleri ve tabii ki dostlukları yanımda getiriyorum. Bir de orada tanıştığım Jack Berrocal ve John Zorn gibi avant-garde müzisyenlerin kasetlerini. Yün berem ve kaşkolümü ise lokallerden birinde unuttum galiba. Yine de ucuz atlatmış sayılırım, fotoğraf makinem filan yanımda. Anılarımda… 

TARİH:  4 Şubat 2012
GAZETE/DERGİ: Birgün

Ben Cumhuriyet gazetesi okuyarak büyüdüm. Dolayısıyla Arap kökenli olan her şeyi küçümsedim ve dışladım. Çünkü Cumhuriyet gazetesinin yazarları Arap kökenli olan her şeyden tiksinirdi. Arabeskten tiksinirdi, Arapça kökenli sözcüklerden tiksinirdi. Arap dünyası sadece ve sadece gericiliği, bağnazlığı  ve pisliği temsil ederdi. Bu önyargılarla yüklü tutum, benim de kanıma işlemişti.

Ben zamanla değiştim. Ama Araplara ve Arapçaya yönelik önyargının örneklerine sürekli rastlıyorum.
Atilla Aşut gazetemize hoş gelmiş! Fakat 30 Ocak tarihli ve “İğne ve Çuvaldız” başlıklı ilk yazısına ciddi bir itirazım var:

“ Hazır “Medya Mahallesi”nden söz açılmışken, Ayşenur Arslan’ın dilinden düşürmediği “hakkaten” sözüne de değinmeden geçmeyelim. Dilimizde böyle bir sözcük var mı? Değerli meslektaşımız, “hakikaten” sözcüğünü ekranda “hakkaten” diye seslendirerek genç kuşaklara kötü örnek oluyor. Oysa güç söylenen bu Arapça sözcük yerine, dilini “gerçekten” demeye alıştırsa sorun kalmayacak…” diye yazmış Atilla bey.

Öncelikle Arapça bizim için yabancı bir dil değil. Çünkü Arapça bu topraklarda en çok konuşulan dillerden biri; Türkçe, Kırmançi ve Zazakiden sonra Arapça gelir. Bu nedenle de TRT Arapça bir kanal açmadı mı? ÖDP’nin belediye başkanlığına sahip olduğu Samandağ’da yaşayanlar arasında Arap kökenliler önemli bir niceliğe karşılık gelmiyor mu? Hataylılara gidip, “hakikaten zor söylenen Arapça bir sözcük, onun yerine dilinizi gerçekten demeye alıştırın” denilebilir mi?
Ve bir de şu var: Hakikat ve gerçek farklı kavramlar. Mesela İngilizcede hakikat için “truth”, gerçek için ise “real” ya da “reality” gibi farklı sözcükler var. Yani istesek de “truth” için kullanabileceğimiz başka bir sözcüğümüz yok, tek seçeneğimiz “hakikat”. Gerçek, hakikat ile aynı anlama gelmiyor.

Ayrıca birçok Türkçe sözcüğü de yutarak konuşuruz. “Geliyo musun?” diye sorarız, “geliyor musun?” diyen pek yoktur. Mesele sözcüğün Arapça ya da Türkçe kökenli olmasıyla alakalı değil aslında. “Hakikaten”i bir spikerin “hakkaten” olarak söylemesi bir sorun olabilir ama bizim kendi aramızda hakkaten dememiz neden bir sorun teşkil etsin ki? Kimse gündelik konuşmasında spikerler gibi konuşmak zorunda değil.

Arapçaya kızmak sadece nankörlük olur. İletişimimize katkılarından dolayı Arap kültürüne ve diline bir teşekkür borçluyuz. Hatta Arapça olmasa birbirimize “teşekkür” bile edemeyecektik çünkü teşekkür de Arapça kökenli. Yoksa güç söylenen Arapça kökenli bu sözcük yerine bir komutana selam verir gibi “sağ ol!” mu dememiz lazım? 

TARİH: 10 Ocak 2015
GAZETE/DERGİ: Birgün

Bu sayfada kendi problemlerimi yazmak gibi bir huyum yok. Ama bu kez durum farklı çünkü sorun işimi yapmamı engelliyor. Sorun internet bağlantımla ilgili. Yaklaşık 2 haftadır internet bağlantım günde birkaç saat ile sınırlı. Sabah saatlerinde var, sonrası muamma. Ne zaman gideceği belii değil. Günlerdir hizmet sağlayıcım TTNET’le telefonlaşıyoruz. Günlerdir bize aynı şeyleri söylüyorlar, ilgileneceğiz, arayacağız, yapacağız… Ama değişen bir şey yok. Ne arayan var, ne de soran. İki hafta sonunda bir sesli mesajda “randevu günü saptayalım” diye bir şey duyduk, heyecanlandık ama oradan da bir şey çıkmadı. Neyse, sözün özü: Geçen hafta yazı yazıp gönderemememin nedeni internet bağlantımın olmamasıdır. Bu hafta bakalım, Allah kerim. Umarım yazılarımı bitirdiğimde internetim kesilmiş olmaz. Yoksa bu hafta da bu yazıyla idare etmek durumundayız.