Tarih: Nisan 2002
Gazete/Dergi: Roll
SHELBY LYNNE
Love, Shelby
(Universal)
Müzik kariyerine başladıktan 13 yıl sonra, yedinci albümü “I Am…”le Shelby Lynne, geçtiğimiz yıl “En lyi Yeni Şarkıcı” dalında Grammy ödülü aldı. Garipti ama bir mantığı, da vardı bu ödülün. Lynne, “I Am…”e gelinceye kadar, Nashville country piyasasının kendisine biçtiği rolü oynamakla yetinmiş, yüzlerce benzeri arasından sıyrılacak bir beceri de gösterememişti. “I Am Shelby Lynne” ise bir iddia taşıyordu. “Ben buyum işte” diyordu Lynne; “bana dayattıklarınızı yapmayacağım, kendi bildiğimi okuyacağım”… Okudu da. Biraz da kişisel trajedisiyle (babası, Shelby’nin gözü önünde önce karısını, yani Shelby’nin annesini vurmuş, sonra da intihar etmişti) pazarlanan “I Am…” country, caz, soul ve rhytm & blues’u başarıyla harmanlayan bir albümdü. Bu taraflarda biz çok etkilenmedik, ama yeterince etkilenen oldu. Sadece genelde ortalama beğeniyi temsil eden Grammy’ciler değildi etkilenenler, Uncut gibi bazı İngiliz dergileri de Shelby’yi kapaklarına kadar taşıdılar. E, Shelby aynı zamanda güzel kadın da. Ve göstermeyi de seviyor. Sutyen takmayı sevmiyor mesela. Albüm kapaklarında, Nashville’deki köyünü terkettiğinden beri hep seksi. Ama “Love, Shelby”nin kapağında seksilik bayağılık boyutuna ulaşmış. Kapak fotoğrafındaki poposunun da görülebilmesi için arkaya yerleştirilen ayna, erotizmle bayağılık arasındaki sınırı ihlal etmiş. “Love, Shelby”, bir önceki albümle kapak erotizmi dışında çok da fazla ortak özellik taşımıyor. Lynne bu albümde prodüktörünü değiştirmiş ve Alanis Morissette’le The Corrs’dan tanıdığımız Glen Ballard’la çalışmış. Sonuç, hayran tabanını mainstream’e doğru genişletmeye çalışan, bir önceki albümün başarılı harmanını bırakıp pop-rock’a yönelen bir albüm olmuş. Yani Shelby’nin hafif alternatif duruşu, bir piyasaya isyan edişi bir albüm boyu sürdü. Şimdi bir başka piyasanın kurallarına göre oynamaya çalışıyor.
“Love, Shelby” kötü bir albüm değil ama özel bir albüm de değil. Orta karar, rahatsız etmeyen ama iz bırakmayan bir albüm. Shelby Lynne’in bir sonraki müzikal adımını merak etmiyorum. Ama albüm kapaklarında ima ettikleri onu Playboy’a kadar götürecek mi, bunu biraz merak ediyorum.