Tarih: Kasım 1998
Gazete/Dergi: Roll
Psyence Fiction
UNKLE
(PolyGram)
UNKLE iki kişilik bir “proje” grup. Bu “proje” lafı mide bulandırıcı bir sözcük. Çok fazla planlama, işletmecilik kokuyor. Ama işin içinde bir işletmeci var zaten: James Lavelle. MoWax plak şirketinin genç sahibi. Klasik bir başarı öyküsü Lavelle’inki. Borç alınan 1.000 pound’la kurulan bir plak şirketi, doğru toplulukları bulma ve başarı ve para. Ama bu yetmiyor. Müzik tarihine kendi imzasını taşıyan “muhteşem” bir albüm de armağan etmek isti yor Lavelle. Ama müzisyen olmadığı ve yaratma dürtüsünün kaynağında sadece hırsı yattığı için uzun süre oyalanıyor. Sonra 1996’da çok başarılı bir enstrümantal hip-hop albümü olan “Endtroducing”le adını duyuran DJ Shadow’la bir araya geliyor. Ve UNKLE doğuyor. (Aslında UNKLE adını taşıyan, iki yıl önce yayınlanmış ve Lavelle’in eski ortağı Tim Goldsworthyimzalı bir EP daha var, ama anlaşılan bunun kayıtlardan silinmesi isteniyor.) Hedef çok büyük: Yeni bir “Blue Lines” (Massive Attack’ın çığır açan ilk albümü) ya da sinema dünyasından “Star Wars” üçlemesi gibi “büyük” (bizce beş para etmez) bir eser meydana getirmek. Her şey böylesine suni; böylesine mastürbasyon amaçlı. Bunun için hiçbir fedakarlıktan kaçınılmıyor: Verve’ün solisti Richard Ashcroft, Radiohead’inki Thom Yorke, Metallica’dan Jason Newstead, Beastie Boys’dan Mike D, Massive Attack yaylılarının aranjörü Wil Malone ve, inanılmaz ama gerçek, eski Talk Talk’çu Mark Hollis bile projeye dahil oluyor. Ve “Psyence Fiction”a 98 sonbaharında kavuşuyoruz nihavet. Müzik basını coşkuyla karşılıyor albümü. Her yerde onlardan söz ediliyor. İlk hafta satışlar çok iyi. Ama “Psyence Fiction” koca bir balon; göz kamaştırıcı ama içi boş. Balon patlıyor nitekim; dolduruşa gelip ilk hafta albümü alanların arkası gelmiyor. Umarız bu durum bizi “Star Wars” gibi bir üçlemeden kurtarır. Dansla rock’ın bu mutsuz evliliğinde iyi bir tek parça var: Badly Drawn Boy’un söylediği neo-punk “Nursery Rhyme”. Gerisinde hep ya bir şeyler eksik ya da fazla. Ashcroft’ın söylediği “Lonely Soul”un yaylıları iç bayıyor, Yorke “Rabbit in Your Headlights”da öyle ağlak bir vokal tutturuyor ki, kendisine olan saygı ve sevgimizi gözden geçirme gereği duyuyoruz. Pascal Comelade müziğin mastürbasyona benzeyen yanından söz ederken haklı. Akıllı adam kendini indirgemeye çalışarak ve dürtüleriyle dürüstçe yüzleşerek önlemini almaya çalışıyor. Lavelle ve DJ Shadow ise tersini yapmış. Tam bir teşhircilik yaptıkları; milletin de hayran hayran seyredeceğini sanıyorlar.