TARİH: 12 Nisan 2014
GAZETE/DERGİ: Birgün
Kontrolsüz şiddet. şiddettir
Film, şiddeti kontrol etmek gerek diyorsa da, kimi zaman şiddeti yücelterek yapıyor işini. Dolayısıyla ortaya Rambo’yla karışık bir sanat sineması örneği çıkmış.
Orijinal adı: Joe Yönetmen: David Gordon Green Oyuncular: Nicolas Cage, Tye Sheridan, Gary Poulter
William Friedkin’in “Katil Joe”su ve Lars von Trier’in “Nemfoman” Joe’sundan sonra karşımızda David Gordon Green’in sade “Joe”su var. David Gordon Green, ilk filmi “George Washington”la (2000) festival dünyasını epey sallamış ve yeni Terrence Malick ilan edilmişti. Fakat Green daha sonra aynı etkiyi yaratamadı, ta ki geçen yıl çektiği “Prince Avalanche”a ka dar. Green bu filmiyle Berlinale’de en iyi yönetmen ödülü aldı. Berlinale’nin hemen arkasından bu kez Venedik’te “Joe” ile Altın Aslan için yarışarak, yeniden festival dünyasına döndüğünü kesin olarak ilan etti.
“Joe” şiddeti kontrol etmeye dair bir film. Film sadece birinin adını taşısa da iki başrol oyuncusu var. Biri Joe’yu canlandıran Nicholas Cage, diğeri genç Gary’yi canlandıran Tye Sheridan. Bu arada genç oyuncu Tye Sheridan’ın şimdiden müthiş bir kariyeri var. Oynadığı her film bir festivalde yarışıyor (Hayat Ağacı, Mud, Joe).
Film Joe’nun adını taşısa da Gary ile açılıp Gary ile kapanıyor. Ve filmin gizli kahramanı Joe değil desek de pek yanlış olmaz. Joe’nun işlevi Gary’yi kendi ayakları üzerinde duracak hale getirmek ve ona, kendi beceremediği şeyi, şiddetini kontrol etmeyi öğretmek.
Sert bir erkek Joe
Gary, aşağılayıcı bir terimle “Beyaz Çöp” denilen türden bir ailenin evladı. Baba ayyaş bir psikopat, anne bir uyuşturucu müptelası, kız kardeş ise içine kapanmış, dilsizleşmiş bir nedenle. Joe’nun işi ise ağaç öldürmek. Arazile rini ağaçtan temizlemek isteyenler için çalışıyor ve emrinde adam çalıştırıyor. Joe, sert bir erkek, Hapse girmiş çıkmış: Bir polise dayak attığı için. Polislerle arası zaten hiç iyi değil “Silahını bırak, delikanlı kim, gör bakalım” havasında her daim. Gary, Joe’dan iş istiyor ve zamanla Joe ile Gary arasında baba oğul ilişkisi gelişiyor. Ama filmin kötü adamları var. Biri Gary’nin babası, biri de hem Joe’dan hem de Gary’den dayak yiyen bir pislik. Ve bu kötü adamlarla nihai bir yüzleşme olmadan Gary’nin hayatı düzlüğe çıkamayacak.
Tek boyutlu bir karakter
Green, karakterlerine yeterince mesafe almayı becerememiş. Joe, neredeyse Rambo vari mitik bir karaktere dönüşmüş, filmin kötü adamlarından biri karikatür denecek kadar basit ve tek boyutlu, Gary ise “bu aileden nasıl çıkmış dedirtecek?” kadar düzgün. Film şiddeti kontrol etmek gerek diyorsa da, kimi zaman şiddeti yücelterek yapıyor işini. Dolayısıyla ortaya Rambo’yla karışık bir sanat sineması örneği çıkmış.