TARİH: 19 Aralık 2009
GAZETE/DERGİ: Birgün
‘Bükreş’in Doğusu’ filmiyle tanıdığımız Corneliu Porumboiu’nın ‘Polis, (s.)’ adlı filmi hem Siyad jürisi hem de ana jüri tarafından en iyi film seçildi. Porumboiu’nun filmi hakkında çok olumlu şey duymuştum, beklentim yüksekti ama hayal kırıklığına uğradım ve filmi seyrederken sıkıldım. Bir polisin vicdanıyla, kariyeri arasında sıkışmasını anlatıyor film. Ve bir iktidar aracı olarak dile dikkat çekiyor. Porumboiu şunları söylemiş dil hakkında: “Kelimelerin arkasında sözlük var, oysa eskiden kelimelerin arkasında Tanrı vardı, ama bu, filmimdeki karakterlerin artık erişemediği bir dünya”. Doğrusu bu sözler bana hiçbir şey söylemiyor. Eskiden dediği ne zaman? Kelimelerin arkasında Tanrı vardı demek ne demek? Bu tip laflarla kastedilen hissiyatı anlıyorum ama kastediliş biçimi bana o kadar yabancı ki! O hissiyat da bireyle devlet arasındaki yabancılaşmaya işaret ediyor ve bunu bir Marksist çok daha güzel anlatabilirdi. Ama Doğu Avrupa’nın eski “sosyalist” ülkelerinde Marksistlere rastlamak çok zor. Sağ olsun ‘sosyalist’ devlet, herkesi kendisine yabancılaştırmayı başarmıştı. Bakalım, kapitalizmden de aynı başarıyı beklemekten başka çaremiz yok. Paramboiu’nu filmi bence çok basitti, tek bir fikre dayanıyordu ve fazlaca teorik önermelerden yola çıkarak yapılmıştı. Film, duygusal iletişim kurmayı en azından benle beceremedi. Ama filmi hiç beğenmediğim gibi bir durum da yok.
Kore asıllı Fransız yönetmen Ounie Lecomte’un özyaşamöyküsel filmi ‘Yepyeni Bir Hayat’ da sorunları olan bir filmdi. Kimi zaman çok tahmin edilebilir biçimde ilerliyor, insanı pek şaşırtmıyordu. Ama anlattığı öykü çok dokunaklıydı ve beni etkiledi. Tabii, bunda filmin yönetmeniyle tanışmak ve filmin büyük ölçüde onun kendi hikayesini yansıttığını bilmek de önemli rol oynadı. Babası tarafından bir yetimhaneye bırakılan 9 yaşındaki Jinhee’nin hikâyesi gördüğüm kadarıyla Artvin seyircisini de çok etkiledi. Diğer filmlere değinmeye yerim kalmadı ama onların da hepsi belli bir düzeyin üstündeydiler.