TARİH: 14 Haziran 2008
GAZETE/DERGİ: Birgün
4857’yi herkesin seyredebilmesini diliyorum. Filmin bir ekip işi olduğunu vurgulayan yönetmenlerini ve tüm ekibi de kutluyorum..
4857 ne yazık ki gösterime girmeyecek çünkü orta metraj bir belgesel film. ‘İkinci Nefes’ adlı pespaye Fransız polisiyesi ve ‘Incredible Hulk’ gibi tatsız tuzsuz bir çizgi roman uyarlaması seyrettikten sonra, ‘4857’ ilaç gibi geldi doğrusu ruhumuza. Filme adını veren ‘4857’ iş yasasında bir maddenin numarası. İşçi hakları açısından oldukça geri hükümler içeren bu yasaya zamanında sendikalar karşı çıkmış. Ama Tuzla tersanelerindeki pratik bu yasanın bile çok gerisinde kalınca, şimdi hedef yasanın uygulanması olmuş. ‘4857’ Tuzla’da yaşanan insanlık trajedisine, işçilerin kanıyla, canıyla beslenen bir sanayiye içerden bakıyor, kurbanlara bir yüz, bir kimlik veriyor. Başbakan ve çalışma bakanı da arzı endam ediyorlar filmde. Bu duyarsız politikacıları izlerken işçi sınıfının da Hulk gibi gamma ışınlarına maruz kalmasını ve öfkeli bir deve dönüşmesini diliyor insan. Ama sistem işçilerin maksimum sömürüsü ve minimum örgütlenebilmesi için her türlü önlemini almış. Yine de harekete geçen çıkarsa, kafasına polis copu iniyor derhal. İktidarın sivilini askeri olana tercih ederiz elbette ama mesele orada bitmiyor. Belirleyici olan iktidarın sınıfsal karakteri. Türkiye’nin iş yaşamındaki faşizan uygulamalarda sivil rejimle askeri rejim arasında bir devamlılık var, bir kopuş değil. AKP’nin de bir kopuşu hedeflemediği çok açık. Deniz Ticaret Odası’nın başkanı Kalkavan Tuzla konusunda “İşçi ölebileceğini bilmeli” diyor. Bu kadar basit onlar için, başkasının ölümü. İşçinin ölümü bir doğa olayı adeta. Peki ya işverenin hayatı? Bunları söyleyenler kendi hayatlarını da bir geminin inşası için feda etmeye hazırlar mı?
Bütün bunları düşündüren ‘4857’yi herkesin seyredebilmesini diliyorum. Filmin bir ekip işi olduğunu vurgulayan yönetmenlerini ve tüm ekibi de kutluyorum.