TARİH: 25 Aralık 2010
GAZETE/DERGİ: Birgün
Zorba babalar, cadı Anneler
Bu haftanın filmlerinin ortak bir özelliği var: Çocuklar kötü anne ve babalarını dize getiriyorlar.
Zor Baba’daki baba (kayınpeder tam olarak) eski bir CIA ajanı. Bugünün işkence tekniklerinin temelinde yer alan KUBARK araştırmalarında görev almış, beyin yıkama tekniklerini uygulamış biri. Tabii, şimdi bunlar ‘gülünecek’ anılar olmuşlar (hangi tarafta olduğunuza bağlı, o işkenceleri yaşayanların gülebileceği bir durum değil tabii ki). Robert de Niro’nun canlandırdığı babanın derdi, ailenin soyağacında kendinden sonra gelecek patriyarkı seçmek. Bunun için de fazla seçeneği yok çünkü diğer damat eşini/babanın kızını terk etmiş. Eldeki tek seçenek de Gaylord (Greg) Focker adlı damat. Şimdi burada pek kaba bir kelime oyunu var. Gay Focker “ibne s.ken” demek. Ne komik değil mi?
Gay ya da Greg bu süreç içinde babasına kişiliğini ve kimliğini kabul ettirmeye çalışıyor. Yeni Hollywood komedisinde güldürü aile içi sınırların kalktığı, cinselliğin uluorta konuşulduğu ortamlardan doğuyor. Bu toplumsal yaşamda ileri bir safhaya değil hayvani bir sınır tanımazlığa gidişe işaret ediyor. Osurmak, sümkürmek ya da aile üyelerinin diğerlerinin cinsel hayatından yabancılara söz etmesi yeni komedilerin ortak özelliği. Bana ne komik ne de özgürleştirici geliyor. Filmin tek çekici yanı Jessica Alba.
Karmakarışık ise Rapunzel masalının yeni bir versiyonu. Aynı başlık altında yazdığım iki filmin tek ortak özelliği ebeveyne isyan. Bu kez Rapunzel kendisini hapseden ve annesi sandığı cadıya isyan ediyor ve kendi kaderinin iplerini eline alıyor. Başarılı bir çizgi film. İsyanın pişmanlıkla örülü dinamiğini anlatmakta değme filme taş çıkaran bir betimleme başarısına ulaştığını da söyleyebilirim. Bütün çocuklara tavsiye etmekte sakınca yok. Keşke şu bayat Disney tarzı şarkılardan tümüyle vazgeçebilselermiş. Filmin tek kusuru, şarkılı bölümlerin ve şarkıların sıkıcılığı.